யாமற்றது

எம்மை ஞாலத்தின் மீதமர்த்தி
வரித்துச் செப்பிய உருக்கோளமாய்
மையத்து தொகுப்பிலும் மிதந்து
உணர் இழை நீண்டு அண்டம் சுருட்ட
உலகு தாங்கிய பாரம் காணாது
அரற்றும் ஆங்கொருவன் மிரண்டு
பால்வெளியும் கடந்து ஒளியும்
பீறிட்ட சிறுதுளை வழி பயணித்து
பாதம் எட்டும் மீனில் பதிந்து
விண்வரைவாய் வேகம் கொண்டு
கதிர் தாண்டி சூளும் துகள் மீண்டு
பல் சராசரங்கள் உள் கவர்ந்து
பருமளவின் பரிமாணத்தகலத்து
பரவி பெருகி விரிந்து அகண்டு
பற்றிழையில் யாம் கரைந்தும்
நிரப்புவித்தும் நிறைந்தும் நிலாவியும்
ஒர் குமிழில் அடைபட்டு பிளவுற்றும்
எம்மில் இருமையாய் பன்மையாய் விளைய
                           பிறக்கும் எழுத்தும்
தோன்றும் எண்ணும்
அறியாத இயலின்
அடையாளதிதல் ஒன்றாய்
வேறாய் பலதாய்
எம்மை வனைந்து
எம்மை புனைந்து
யாம் மறைந்த பிறிதின்
திரிபுற்று பொருள்
வழியை நவில்ந்து
  தொடர் பெயர் சுட்டும்
கோர்த்து விதியும்
எச்சமாய் வகுத்து
வினையும் செயல்பட
அறிந்திரா நன்மொழியில்
யாம் வடிந்திட
                          எம்முள் அந்நியமாய்
ஒதுங்கும் யார்
இச்சொல் நிகண்டை
தருக்கிச் சேர்ப்பது
என துருவத்தின் முனையிலும்
புரளும் காலத்தின் முடிவிலும்
வினாவ எம்மில்
காணா விடையும்
எம்மின் பதிலியாய்
  முதிரும் யாமற்றது